Το Χαλάνδρι στην αρχαιότητα αποτελούσε τον αττικό Δήμο Φλύας που τοποθετείτο στη μεσόγαια χώρα, σύμφωνα με τη διοικητική διαίρεση του Κλεισθένους. Σήμερα συνιστά εύρωστη και όμορφη πόλη στη βορειοανατολική ζώνη των Αθηνών. Ο κύριος όγκος των κτιρίων έχει οικοδομηθεί τα τελευταία 30 χρόνια, αν και Αθηναίοι διαμένουν στο Χαλάνδρι τουλάχιστον έναν αιώνα. Τα διοικητικά όρια του σύγχρονου δήμου εκτείνονται από την ομώνυμη ρεματιά μέχρι και τους πρόποδες του πεντελικού όρους.
Ο Ησύχιος αναφέρεται στην ονομασία "Φλύα" που προέρχεται από το ρήμα "φλεί" και το οποίο σημαίνει "ευκαρπεί", καθώς η γη των Χαλανδραίων είναι πλούσια σε βλάστηση. Η μετονομασία σε Χαλάνδρι προέρχεται από τον Τούρκο μεγαλογαιοκτήμονα Χαλά, στον οποίο ανήκαν μεγάλες εκτάσεις γης κατά την τουρκοκρατία.
Στο έμβλημα του δήμου διακρίνεται η πλατεία Αγίου Νικολάου που αποτελεί το παραδοσιακό κέντρο του χωριού των Χαλανδραίων και η χρονολογία 1944 οπότε και αναγνωρίζεται πλέον το Χαλάνδρι ως δήμος. Σε επίσημες εκδηλώσεις εμφανίζεται το εναλλακτικό έμβλημα του δήμου υπό την ονομασία "Δήμος Φλυέων" με την προτομή του Ευριπίδη.
Ο δήμος Φλύας πρωτοκατοικείται κατά την Προϊστορική ή την Πρωτοιστορική Περίοδο και εκτείνεται στην ευρύτερη περιοχή από το Ψυχικό και τη Φιλοθέη, έως τα Βριλήσσια και την Αγία Παρασκευή, δηλαδή ολόκληρη την έκταση που περικλείεται από Τουρκοβούνια, Πεντέλη και Υμηττό. Η περιοχή παρουσιάζει ενδείξεις εποικισμού κατά την περίοδο της Χαλκοκρατίας (2.600-2.000 π.Χ.) και την Υστεροελλαδική εποχή (1.550-1.100 π.Χ.).
Στους κλασικούς χρόνους εμφανίζεται ως τόπος καταγωγής πολλών επιφανών πολιτών της εποχής, όπως ο Ευριπίδης και ο Θεμιστοκλής, ενώ κατά τους Ρωμαϊκούς και Πρωτοχριστιανικούς χρόνους λεηλατείται και ερημώνεται.
Στα έτη του σύχρονου ελληνικού κράτους εμφανίζεται στη διοικητική αρμοδιότητα των Αθηνών. Το 1910 τίθεται σε εφαρμογή το πρώτο σχέδιο πόλεως και το 1925 αποσπάται από το δήμο των Αθηναίων και αναγνωρίζεται ως αυτόνομη κοινότητα της Νομαρχίας Ανατολικής Αττικής. Ένα χρόνο αργότερα ιδρύεται ο οικοδομικός συνεταιρισμός "Εταιρία Αγροπόλεων" που οικοδομεί μια μικρή έκταση που πρόσκειται στον Υμηττό και αποσπάται ως αυτόνομη Κοινότητα Χολαργού. Το 1929, αποσπάται και το βορειοανατολικό άκρο του Χαλανδρίου υπό την ονομασία Αγία Παρασκευή, λίγους μήνες αργότερα όμως την ξαναεσωκλείει στα διοικητικά του όρια και τη διατηρεί μέχρι το 1931 οπότε και αναγνωρίζεται η τελαυταία ως πρωτεύουσα της ανατολικής Νομαρχίας. Με τη βελτίωση του ρυμοτομικού σχεδίου το Χαλάνδρι γίνεται παραθεριστικό θέρετρο των Αθηνών, ενώ κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή αφομοιώνεται ένα μεγάλο μέρος των προσφύγων.
Το 1940 με τη γερμανική κατοχή το Χαλάνδρι βυθίζεται σε τέλμα, έως και το 1944, χρονολογία η οποία σηματοδοτεί τη νέα εποχή του Χαλανδρίου ως αυτόνομου Δήμου της Αττικής. Στις βορειοανατολικές εκτάσεις του Δήμου, στο "πάτημα" του βουνού κατοικούν αγρότες και κτηνοτρόφοι που εκμεταλλεύονται τις γεωργικές εκτάσεις έως και το 1949, έτος κατά το οποίο κατορθώνουν να αποσπαστούν ως ανεξάρτητη Κοινότητα Βριλησσίων. Ο Δήμος καταφέρνει να κρατήσει μια οικιστική λωρίδα μέχρι τους πρόποδες του βουνού. Το χωριό συνδέεται με την πρωτεύουσα μέσω του σιδηροδρομικού δικτύου που κινείται κατά μήκος της Λεωφόρου Παλαιολόγου, εκεί όπου σήμερα βρίσκεται χώρος πρασίνου της Αγίας Άννας. Στα τέλη του '50 το σιδηροδρομικό δίκτυο ξηλώνεται και η πρόσβαση είναι εφικτή μέσω της Λεωφόρου Αποστολοπούλου, ενώ αργότερα κύριες οδικές αρτηρίες ορίζονται οι Λεωφόροι Κηφισίας και Μεσογείων. Ο Δήμος κάνει τον κύκλο του ώσπου εντάσσεται πλέον ξανά στο Αθηναϊκό Πολεοδομικό Συγκρότημα. Στα χρόνια που ακολουθούν, η περιοχή καθίσται ιδιαιτέρως προσφιλής για τους κατοίκους του λεκανοπεδίου που αναζητούν ένα καλύτερο επίπεδο διαβίωσης απ'ότι στο ασφυκτικό τότε "κλινόν άστυ". Λόγω της μεγάλης έκτασης του Δήμου, της αργής και σταδιακής ένταξης των εκτάσεών του στο σχέδιο πόλεως και του δυσπρόσιτου οικονομικά χαρακτήρα του, το Χαλάνδρι συνεχίζει να οικοδομείται έως και σήμερα.
Στη σύγχρονη ιστορία της πόλης των Χαλανδραίων έχει πλέον διαμορφωθεί ένας ιδιαιτέρως εύρωστος Δήμος που κατορθώνει να συνδυάσει την εμπορική του δύναμη με την κάλυψη των οικιστικών αναγκών αλλά και την εργασιακή εξυπηρέτηση στελεχιακού δυναμικού και μικροεμπόρων. Ολόκληρη η ζώνη της Κηφισίας καλύπτεται από υψηλής αισθητικής Επαγγελματικές Στέγες παντός αντικειμένου, μεγάλες εκτάσεις του Δήμου καλύπτονται από κλινικές, δημόσιες και ιδιωτικές, ενώ σε ολόκληρη την είσοδο της πόλης (Λεωφόρος Εθνικής Αντιστάσεως) οικοδομούνται πολλές από τις πρεσβείες της χώρας. Ο εμπορικός πεζόδρομος της πόλης καθίσταται μαζί με την Κηφισιά, ένας από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς της ευρύτερης περιοχής και όχι μόνο, ενώ το 2007 αποφασίζεται η μετεστέγαση του Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών σε έκταση του Δήμου.
Στα νεότερα χρόνια της ιστορίας του Χαλανδρίου διατελλούν Δήμαρχοι ο Σπύρος Θεοδοσίου, Μανώλης Καρελλάς, Τριαντάφυλλος Σπυρόπουλος, Παναγιώτης Μανιάτης, Στέλιος Χριστονάκης, Αλκιβιάδης Τζαμτζής, Νίκος Πέρκιζας, Κώστας Παττακός και Γρηγόρης Ζαφειρόπουλος.
Ο Ησύχιος αναφέρεται στην ονομασία "Φλύα" που προέρχεται από το ρήμα "φλεί" και το οποίο σημαίνει "ευκαρπεί", καθώς η γη των Χαλανδραίων είναι πλούσια σε βλάστηση. Η μετονομασία σε Χαλάνδρι προέρχεται από τον Τούρκο μεγαλογαιοκτήμονα Χαλά, στον οποίο ανήκαν μεγάλες εκτάσεις γης κατά την τουρκοκρατία.
Στο έμβλημα του δήμου διακρίνεται η πλατεία Αγίου Νικολάου που αποτελεί το παραδοσιακό κέντρο του χωριού των Χαλανδραίων και η χρονολογία 1944 οπότε και αναγνωρίζεται πλέον το Χαλάνδρι ως δήμος. Σε επίσημες εκδηλώσεις εμφανίζεται το εναλλακτικό έμβλημα του δήμου υπό την ονομασία "Δήμος Φλυέων" με την προτομή του Ευριπίδη.
Ο δήμος Φλύας πρωτοκατοικείται κατά την Προϊστορική ή την Πρωτοιστορική Περίοδο και εκτείνεται στην ευρύτερη περιοχή από το Ψυχικό και τη Φιλοθέη, έως τα Βριλήσσια και την Αγία Παρασκευή, δηλαδή ολόκληρη την έκταση που περικλείεται από Τουρκοβούνια, Πεντέλη και Υμηττό. Η περιοχή παρουσιάζει ενδείξεις εποικισμού κατά την περίοδο της Χαλκοκρατίας (2.600-2.000 π.Χ.) και την Υστεροελλαδική εποχή (1.550-1.100 π.Χ.).
Στους κλασικούς χρόνους εμφανίζεται ως τόπος καταγωγής πολλών επιφανών πολιτών της εποχής, όπως ο Ευριπίδης και ο Θεμιστοκλής, ενώ κατά τους Ρωμαϊκούς και Πρωτοχριστιανικούς χρόνους λεηλατείται και ερημώνεται.
Στα έτη του σύχρονου ελληνικού κράτους εμφανίζεται στη διοικητική αρμοδιότητα των Αθηνών. Το 1910 τίθεται σε εφαρμογή το πρώτο σχέδιο πόλεως και το 1925 αποσπάται από το δήμο των Αθηναίων και αναγνωρίζεται ως αυτόνομη κοινότητα της Νομαρχίας Ανατολικής Αττικής. Ένα χρόνο αργότερα ιδρύεται ο οικοδομικός συνεταιρισμός "Εταιρία Αγροπόλεων" που οικοδομεί μια μικρή έκταση που πρόσκειται στον Υμηττό και αποσπάται ως αυτόνομη Κοινότητα Χολαργού. Το 1929, αποσπάται και το βορειοανατολικό άκρο του Χαλανδρίου υπό την ονομασία Αγία Παρασκευή, λίγους μήνες αργότερα όμως την ξαναεσωκλείει στα διοικητικά του όρια και τη διατηρεί μέχρι το 1931 οπότε και αναγνωρίζεται η τελαυταία ως πρωτεύουσα της ανατολικής Νομαρχίας. Με τη βελτίωση του ρυμοτομικού σχεδίου το Χαλάνδρι γίνεται παραθεριστικό θέρετρο των Αθηνών, ενώ κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή αφομοιώνεται ένα μεγάλο μέρος των προσφύγων.
Το 1940 με τη γερμανική κατοχή το Χαλάνδρι βυθίζεται σε τέλμα, έως και το 1944, χρονολογία η οποία σηματοδοτεί τη νέα εποχή του Χαλανδρίου ως αυτόνομου Δήμου της Αττικής. Στις βορειοανατολικές εκτάσεις του Δήμου, στο "πάτημα" του βουνού κατοικούν αγρότες και κτηνοτρόφοι που εκμεταλλεύονται τις γεωργικές εκτάσεις έως και το 1949, έτος κατά το οποίο κατορθώνουν να αποσπαστούν ως ανεξάρτητη Κοινότητα Βριλησσίων. Ο Δήμος καταφέρνει να κρατήσει μια οικιστική λωρίδα μέχρι τους πρόποδες του βουνού. Το χωριό συνδέεται με την πρωτεύουσα μέσω του σιδηροδρομικού δικτύου που κινείται κατά μήκος της Λεωφόρου Παλαιολόγου, εκεί όπου σήμερα βρίσκεται χώρος πρασίνου της Αγίας Άννας. Στα τέλη του '50 το σιδηροδρομικό δίκτυο ξηλώνεται και η πρόσβαση είναι εφικτή μέσω της Λεωφόρου Αποστολοπούλου, ενώ αργότερα κύριες οδικές αρτηρίες ορίζονται οι Λεωφόροι Κηφισίας και Μεσογείων. Ο Δήμος κάνει τον κύκλο του ώσπου εντάσσεται πλέον ξανά στο Αθηναϊκό Πολεοδομικό Συγκρότημα. Στα χρόνια που ακολουθούν, η περιοχή καθίσται ιδιαιτέρως προσφιλής για τους κατοίκους του λεκανοπεδίου που αναζητούν ένα καλύτερο επίπεδο διαβίωσης απ'ότι στο ασφυκτικό τότε "κλινόν άστυ". Λόγω της μεγάλης έκτασης του Δήμου, της αργής και σταδιακής ένταξης των εκτάσεών του στο σχέδιο πόλεως και του δυσπρόσιτου οικονομικά χαρακτήρα του, το Χαλάνδρι συνεχίζει να οικοδομείται έως και σήμερα.
Στη σύγχρονη ιστορία της πόλης των Χαλανδραίων έχει πλέον διαμορφωθεί ένας ιδιαιτέρως εύρωστος Δήμος που κατορθώνει να συνδυάσει την εμπορική του δύναμη με την κάλυψη των οικιστικών αναγκών αλλά και την εργασιακή εξυπηρέτηση στελεχιακού δυναμικού και μικροεμπόρων. Ολόκληρη η ζώνη της Κηφισίας καλύπτεται από υψηλής αισθητικής Επαγγελματικές Στέγες παντός αντικειμένου, μεγάλες εκτάσεις του Δήμου καλύπτονται από κλινικές, δημόσιες και ιδιωτικές, ενώ σε ολόκληρη την είσοδο της πόλης (Λεωφόρος Εθνικής Αντιστάσεως) οικοδομούνται πολλές από τις πρεσβείες της χώρας. Ο εμπορικός πεζόδρομος της πόλης καθίσταται μαζί με την Κηφισιά, ένας από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς της ευρύτερης περιοχής και όχι μόνο, ενώ το 2007 αποφασίζεται η μετεστέγαση του Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών σε έκταση του Δήμου.
Στα νεότερα χρόνια της ιστορίας του Χαλανδρίου διατελλούν Δήμαρχοι ο Σπύρος Θεοδοσίου, Μανώλης Καρελλάς, Τριαντάφυλλος Σπυρόπουλος, Παναγιώτης Μανιάτης, Στέλιος Χριστονάκης, Αλκιβιάδης Τζαμτζής, Νίκος Πέρκιζας, Κώστας Παττακός και Γρηγόρης Ζαφειρόπουλος.
